حالا كه به اين چهل و چهار داستان كوتاه نگاه مي‏كنم، احساس مي‏كنم هر كدام از آن‏ها عكس‏هاي واضحي هستند از كيفيت روح نويسنده در روزهايي كه آن‏ها را نوشته است. اگر جسمانيت ما را دوربين‏هاي عكاسي زير نور كافي به تصوير مي‏كشند، باري ابزار عكاسي روح، به گمانم، كلمات است. بدين‏گونه، اين مجموعه در نگاه من، آلبوم عكسي است با چهل و چهار قطعه عكس از روحي كه كلمات، با نهايت صراحت و صميميت، در طول ساليان دراز از آن عكاسي كرده‏اند. كودكي، زندگي، عشق و مرگ براي من همواره دريچه‏هاي پُرنوري بوده‏اند كه مدام روح و ذهن و دلم را آكنده از پرتوهاي خود كرده‏اند. هميشه فكر مي‏كردم اگر قرار باشد روزي اين دريچه‏ها را نقاشي كنم، به ترتيب با رنگ‏هاي سپيد و سبز و سرخ و سياه رنگ‏آميزي خواهم كرد. اما حالا به دلايل زياد ترديد ندارم كه حتي اگر اين رنگ‏ها را بردارم، ترتيبي نخواهند داشت؛ از آن‏كه هر دريچه مي‏تواند هر رنگي داشته باشد. تنها بستگي دارد كي و از چه نقطه‏اي به آن نگاه كني.