توجه در عميق‌ترين و سخي‌ترين حالتش مي شود عشق. توجه يعني عشق. عشق هم يعني توجه. هر دو يك چيزند. سيمون وي مي‌نويسد:«آدم‌هاي غمگين هيچ چيز از اين دنيا نمي‌خواهند جز اين‌كه كسي پيدا شود و بهشان توجه كند.» فقط وقتي به آن «درجه ناب و كمياب سخاوت» مي‌رسيم كه توجه بي‌دريغ و بي‌چشم‌داشتمان را نثار كسي مي‌كنيم. به همين دليل وقتي از پدر و مادر يا عشق زندگي‌مان بي‌توجهي مي‌بينيم، خيلي اذيت مي‌شويم چون بي‌محلي و بي‌توجهي‌شان را به بي‌عشقي تعبير مي‌كنيم.