سفر ما به سوي صبح و حلقه‌ي ما، يعني پيوندي كه بنياد آن بود، مهم‌ترين، بلكه تنها چيز ارجمند زندگي من بود، چيزي بود كه وجود من در كنار آن سخت ناچيز مي‌نمود و اكنون كه مي‌خواهم اين مهم‌ترين چيز، يا دست‌كم چيزكي از آن را، ثبت كنم و محفوظ بدارم، آن‌همه را جز توده‌اي تصوير پاشيده از هم نمي‌يابم كه در چيزي بازتابيده‌اند و اين چيز «من» اين بنده است و اين من، اين صفحه‌ي آبگينه را، هر جا كه از آن سوالي دارم، جز هيچ، جز پوسته‌ي زبرين سطحي شيشه‌اي، نمي‌يابم.