من از خودم يه چيزايي ابداع مي‌كردم. در اصل سرهم مي‌كردم. من تك‌تك روزهاي زندگيم مشغول خلق‌كردن و ساختن بودم. چه داخل صحنه چه خارج از صحنه. بعضي‌وقت‌ها ابداع‌كردن صبوري مي‌طلبه. البته بيشتروقت‌ها جواب نمي‌داد، چون از بين حدودا بيست‌تا نمايشي كه در اون دوره توشون بازي كردم، حداقل هجده‌تا از اونا توي همون ده دقيقه اول به صورت كاملا تضمينني بي‌خوابي رو علاج مي‌كرد، هم خود اون نمايش‌ها افتضاح بودن هم اينكه من بازيگر تعطيلي بودم و خودمم اين رو خوب مي‌دونستم، به نظر خودم كه هميشه يه بازيگر به‌دردنخور بودم.