من نشستم و نشستم تا اين‌كه يه دفعه اين فكر به سرم زد: شما الان مي‌رين و من ديگه هيچ‌وقت هيچ‌وقت شما رو نمي‌بينم. تصور كردم كه شما الان تنهايي بلند مي‌شين و مي‌رين به اتاق خالي و سوت‌و‌كور خودتون، و فهميدم اگه شما برين من ديگه به هيچ شگكل نمي‌تونم كمك‌تون كنم. يهو از جام بلند شدم و اومدم طرف شما بدون اين‌كه چيزي رو سنجيده باشم. فقط نزديك شدم.