گاهي براي بازسازي خطوط چهره‌ات در ذهن ناچار مي‌شوم تمرکز کنم. هرگز تصور اين يکي را نمي‌کردم. براي اين که به تمام جزئيات دست پيدا کنم. براي تجسم نگاهت بايد صحنه بسيار خاصي را جلوي نظر بياورم. اين‌ها را راجع به چشم‌هايت نمي‌گويم که شدت مخمل سياهشان را از برم، راجع به نگاهت مي‌گويم. بايد تمرکز کنم و آن لحظه‌اي را که با ذهن عکاسي کرده بودم ظاهر کنم، يادم هست آن لحظه به خود گفته بودم: «براي روز مبادا». گمانم همه اين کار را مي‌کنند. ثبت يک تصوير. براي روز مبادا.