من آدم‌هاي مبارزي را كه هياهو به پا مي‌كنند دوست دارم. من عاشق كسي هستم كه به خاطر خواسته‌هايش شرمنده نيست و اجازه نمي‌دهد ديگران نااميد و منصرفش كنند. منظورم اين نيست كه اين افراد هرگز نترسيده‌اند، منظورم اين نيست كه هرگز در دام نظرات ديگران گرفتار نشده‌اند؛ نه، آن‌ها هم انسان هستند و مثل همه ما گاه دچار نبود اعتماد به نفس شده‌اند، اما وقتي نوبت عمل فرا رسيده است، شك به دلشان راه نداده و دودل نشده‌اند، فقط سرشان را پايين انداخته و بدون توجه به ديگران به كارشان ادامه داده‌اند. مبارز بي‌پروا از نظر من يعني اين؛ يعني حاضريد براي رسيدن به خواسته‌تان ـ هرچيزي كه هست ـ تلاش كنيد، و منتظر نمانده‌ايد تا كسي آن‌را دودستي تقديمتان كند و مي‌دانيد كه اين خواسته متعلق به شماست و به آن دست خواهيد يافت. آيا شما هم يك مبارز بي‌پرواييد؟ من هم هستم. آيا دلتان مي‌خواهد باشيد، اما از فكر و نظر ديگران مي‌ترسيد؟ من هم در چنين شرايطي بوده‌ام. وزن و اهميت نظرات ديگران براي بسياري از زنان آن‌قدر سنگين و بالاست كه تحمل كردنش بسيار دشوار است. آن‌ها مي‌ترسند از مكان امني كه براي خود ساخته‌اند قدم بيرون بگذارند. اما اين خود واقعي‌مان نيست، نه؟ ما بايد به‌دنبال اهداف و روياهايمان برويم، بايد جسور باشيم و شجاعت به خرج دهيم و شرايط را بپذيريم؛ چون شانس زندگي با استفاده از تمام توانايي‌هايمان، ارزش تمام واكنش‌ها و برخوردهاي منفي‌اي را كه در مقابل، دريافت خواهيم كرد دارد. مردم مي‌گويند يك دختر خوب هياهو به پا نمي‌كند. بسيار خوب، من اهميتي به اين حرف نمي‌دهم. من بيش‌تر به تغيير دادن دنيا اهميت مي‌دهم تا نظراتي كه آدم‌هايش در موردم دارند.