هر نقد سينمايي، درواقع رمزگشايي از زبان نشانه‌هاي رمزگذاري‌شده متوالي تصويري است كه در قالب «نماد»ها در جايگاه كوچك‌ترين واحد معنايي در متن اثر سينمايي جاي دارد؛ كه درنهايت، تابع قوانين عليت و دلالتمندي است كه با آرايه‌هاي تئوريك اساطيري، تاريخي، جامعه‌شناختي، روان‌شناختي و سياست، در زمان و مكان مشخص ماديت مي‌يابد. بنابراين كار منتقد درواقع چيزي نيست جز نقب‌زدن به زيرلايه‌هاي مسحوركننده اثر و معرفي مولفه‌هاي نهان و آشكار در شكل روايي داستان فيلم و يا در نمايه آن.