دريا در نزديكي موج‌هاي بي‌قرار خزر، به شبي برمي‌گشت كه لباس عروسش را به ديوار اتاقش آويخته بود. همان وقتي كه يونس، دريا را پس زده و برهوتش كرده بود. آن شب، آن لحظاتي كه مي‌خواست با او به آفتاب و نور برسد، بزرگ‌ترين حسرت دختري بود كه يونس براي دير گرفتن دست‌هايش احساس پشيماني داشت.... و حالا هر دو به اين فكر مي‌كردند كه شايد اگر آن شب، دست‌هاي دخترك پرذوقي كه از روياي عروس شدن لبريز بود، گرفته مي‌شد، ديگر خوني ميان دنيايشان ديوار نمي‌كشيد!