پوچي و بيهودگي و ابتذال بر آمده از اين دو، از مضامين برجسته طنزپردازي نمايش امروز جهان است. نمايش بيهودگي يا آن‌چه به اصطلاح (پوچ‌گرايي) مي‌خوانندش فقط از آن (تئاترابزورد) نيست. از ديرباز به ويژه در دوران شكوفايي كمدي در روم باستان رگه‌هايي از پوچ‌گرايي را در آثار كمدي‌نويسان نام‌داري چون پولوتوس مشاهده مي‌كنيم، شكسپير در كمدي اشتباهات و هياهوي بسيار براي هيچ، از مضمون پوچي و بيهودگي در بيان (تاريخي سازي) خود به خوبي سود مي‌برد. مولير و پس از او ماريوو نيز مضمون بيهودگي سنت‌هاي پوسيده اجتماعي را گاه دست‌مايه كار خود قرار مي‌دهند، اما در اواخر قرن نوزدهم به همت نمايشنامه‌نويسان برجسته‌اي هم‌چون آنتون چخوف و ژرژكورتولين، بيهودگي و ابتذال پوچي مناسبات انساني تبديل به جان‌مايه يا اصطلاحا محور كنشي نمايش مي‌گردد. در واقع نبود كنش نمايشي محسوب مي‌شود. گاه اين كنش يا حتي سياسي را آشكار مي‌سازد. گاه بيهودگي مناسبات ساسنت‌ها طبقه يا قشري از جامعه حمله مي‌كند و در بسياري از مواقع فراتر از اين‌ها به پوچي برخي از مفاهيم كهن الگويي در نزد انسان، در تمامي دوران و در همه جهان، اشاره‌اي گزند دارد. در اين دفتر شش نمايشنامه تك پرده‌اي از كمدي‌هاي منتسب به اين‌گونه طنز عرضه شده است.