«عصيان ريشه‌دار» حاصل بررسي شصت مجموعه شعر از پانزده شاعر زن ايراني در فاصله سال‌هاي 1330 تا 1390 است. اين كتاب كه از معدود پژوهش‌هاي ايراني در حوزه مطالعات ادبيات و جنسيت است، كوششي است براي دستيابي به ويژگي‌هاي متمايزكننده زبان شعري زنان كه يا بر اثر موقعيت انفعالي زنان در زبان شكل مي‌گيرد يا بر اثر كوشش براي رهايي از سلطه زبان مردانه. شناخت اين ويژگي‌ها به اين دليل مهم است كه درست مقابل بوطيقاي خنثي‌نگري مي‌ايستد كه مخالف زنانه ديدن ادبيات است و بر عامل مثبت زنانگي در تجربه ادبي تاكيد مي‌كند. نگرش خنثي‌نگر درصدد است از نوشته‌هاي زنان جهان‌شمولي كاذب طلب كند و با قرار دادن آنها در ساختاري هم‌ارز با آثار خلق شده توسط مردان، اين حقيقت را ناديده بگيرد كه فاعل مونث در درون زبان، امكان تخيل بدون جنسيت را ندارد. از اين‌رو شناخت اين ويژگي‌ها و برجسته كردن آنها براي انسجام سنت ادبي و زيبايي‌شناسي زنانه گامي ضروري است.