غروب. فروغ‌الزمان با لباس منزل كج نيمكت، كنار بخاري نشسته، سرش را مضطربانه روي دست تكيه داده است. صداي خفه موتور اتومبيل در باغ. فروغ‌الزمان سربلند مي‌كند و گوش مي‌گيرد. سپس با نور اميدي كه در چهره‌اش دميده، دستي به موهايش مي‌كشد و از جا برمي‌خيزد. صداي گفتگوي نامفهوم از بيرون تالار. فروغ‌الزمان با اشتياق يكي دو قدم طرف در ورودي برمي‌دارد. فخر ايران و تجدد وارد مي‌شوند. فخر ايران پالتوي خز با اشارپ و دستكش پوشيده است. تجدد با تفنن‌هاي مشابه تا چند لحظه پشت سر او پنهان است؛ ولي وقتي پيدا مي‌شود، انحناي محسوس پشت، قد كوتاه و كيف طبي او قبل از هز چيز جلب نظر مي‌كند... فخر ايران به محض ورود خنده‌اش را سر مي‌دهد.