اولين بار روي همين تخت براي عشق از دست‌رفته‌اش اشك ريخته بود. آن‌وقت‌ها چند سالش بود؟ شانزده، هفده... چه فرقي داشت؟! مهم دلي بود كه براي موبايل‌فروش آن‌سوي خيابان لرزيده و بدتر از آن گوشي نبود كه حرف‌هاي بي‌سروته دل او را بشنود. آبا پير بود. بابا گرفتار بود و اهل دوستي‌هاي مدرسه و دانشگاه نبود. مي‌نشست گوشه همين تخت و خيره مي‌شد به كاج‌ها و سروهاي آن‌سوي پنجره و خيال مي‌بافت. يك وقتي دل مي‌داد به پسر آن سوي خيابان كه موبايلش را ريست كرده بود و يك وقتي هم ساده‌لوحانه براي همكلاسي تخس دانشگاهش نقشه مي‌كشيد. اما ته اين قصه‌هاي دخترانه و دور دراز دلي بود كه آن‌قدر توي سينه‌اش ماند تا عاقبت براي يك مرد كم‌موي شلاق‌خورده لرزيد.