سام: من اون شخصيت رو دوست داشتم. نوشته‌هاي تو خيلي كندن... اون داستان پست مدرنيستيت در مورد اون ملحده كه هشتاد سال توي يه اتاق خالي، بي كه تكون بخوره، تنها مي‌نشست چون كه مي‌خواست زندگيش آهسته بگذره... خوابم برد اصلا... خاخام: امروزه بسي باب است انسان‌ها الحاد را ستايش كنند، اما دمي كه در بستر مرگند، روحاني‌اي مي‌طلبند تا آرامش‌شان دهد. يا اومانيستي سكولار و فريادزنان كه، «داره درد مي‌كشه، داره درد مي‌كشه، دستگاهش رو قطع كنيد»؟ جري: آهان! متوجه‌م، خاخام... منظورت اينه مي‌توني كمكم كني؟ خاخام: بنده؟ خير... تنها خدا قادر است كمكت كند. تمام آنچه بنده مي‌توانم ختنه است و ترتيب دادن خاكسپاري آبرومندانه‌ات.