حالا مي‌فهميم كه چرا جكسن پولاك يك روز بلند شد و گفت ديگر نمي خواهم آن كارهاي قبلي را بكنم و بعد بوم نقاشي‌اش را گذاشت كف اتاق و رفت از آن بالا و شلق‌شلق قطره‌هاي رنگ را ريخت روي بوم و بعد اووه! چيزهاي عجيب و خارق‌العاده‌اي از كار درآمد كه هم خيلي معني داشت و هم خيلي درست بود. سينما بدبختانه نمي‌تواند به اين مرحله از رهايي برسد، چون اسير روايت و تصوير و دو ساعت زمان است. ولي من آن حس رهايي را درك مي كنم و الان ديگر دوست دارم در سينما كارهايي بكنم كه خودم خوشم بيايد. -داريوش مهرجويي