انسانِ مدرن از نظرِ شيلر دستخوش دوپارگي و بيگانگي‌ با خويش است، چيزي كه در فعاليت‌هاي متضادِ «حس» و «عقل» متجلي مي‌شود، در تضادِ دولتِ اضطرار و دولتِ عقلاني‌ـ‌اخلاقي، ضرورت و آزادي، قانونِ طبيعت و قانونِ اخلاق، رانه مادي و رانه صورت، و جز اين‌ها. شيلر، در كوشش براي رفعِ اين تضادها، بر سياست و «دولتِ عقلاني» تأكيد مي‌ورزد و «تربيتِ» موردِ نظر در نامه‌ها نيز تربيتِ انسان است براي پشتِ سر نهادنِ «دولتِ اضطرار» و تأسيسِ دولتِ عقلاني. بنابراين، مسئله‌ي اصليِ نامه‌ها را مسئله‌اي سياسي تشكيل مي‌دهد، كه به تعبيرِ شيلر عبارت است از «برساختنِ آزاديِ سياسيِ حقيقي». با وجودِ اين، شيلر راهِ حلِ اين مسئلۀ سياسي را نه در خودِ سياست بلكه در«زيبايي‌شناسي» جست‌و‌جو مي‌كند. از نظرِ شيلر، زيبايي‌شناسي وسيله‌اي است كه مي‌تواند همۀ آن دوپارگي‌ها، تضادها و بيگانگي‌ها را از ميان بردارد و انسان را با خويش، با ديگران و با طبيعت در هماهنگيِ كامل قرار دهد.