«تئاتر» واژه‌اي يوناني است كه از ريشه‌ فعل «ديدن» مي‌آيد. تئاتر فرانسه الهام گرفته از تئاتر يوناني است و در آغاز جنبه‌ آييني و مذهبي دارد و به زبان لاتين است، اما به ‌تدريج زبان فرانسه جايگزين زبان لاتين مي‌شود و زندگي روزانه‌ چوپانان، بازي‌ها، دعواها و مشاجره‌هايشان به نمايش راه مي‌يابد. تاريخ ادبيات و هنر فرانسه از سده‌ شانزدهم با واژه‌ «رنسانس» درهم آميخته است. از يك سو، رنسانس تغييرات عميق اجتماعي و فرهنگي را سبب مي‌شود و از سوي ديگر، فرانسه و بخشي از اروپا را وارد يك جنگ بي‌ترحم مذهبي مي‌كند كه اثرات خود را در سراسر اين دوران حتي بر ادبيات و نمايش مي‌‌گذارد. نويسندگان هر گروه نسبت به آن واكنش ويژه‌اي نشان مي‌دهند و ادبيات متعهد به وجود مي‌آيد. دوره‌هاي بعد، عصر زايش سبك‌ها و نوع‌هاي گوناگون در نمايش و تئاتر است. هزليات اسكارون و سيرانو دوبرژراك، تراژدي‌هاي پي‌ير كورني، راسين و كمدي‌هاي مولير، هر ‌كدام يك حادثه‌ مهم در هنر تئاتر است. اهميت تئاتر تا جايي است كه حتي فيلسوفان عصر روشنايي مانند ولتر‌، ديدرو ، روسو و ديگران به صف نمايشنامه‌نويسان مي‌پيوندند. با آغاز قرن بيستم و دو جنگ بزرگ جهاني، نگرش نويسندگان و نمايشنامه‌نويسان به تئاتر به ‌كلي تغيير مي‌كند. در فرانسه ده‌ها نمايش‌نامه‌نويس جوان ظهور مي‌كنند كه هدفشان اين گفته‌ يونسكو است: «تئاتر عالي‌ترين هنري است كه اجازه مي‌دهد پيچيده‌ترين نياز‌هاي عميق ما را براي آفرينش جهان‌ها مادي كند.»