كتاب هاي من آنات خاص زندگي من اند. آن ها از زمين هاي خاموش سر بر مي آورند، اما اين آنات استثنايي مرا به فراسوي همه چيز مي برند. نوشتن همواره از برون مي آيد و هيچگاه از درون سرچشمه نمي گيرد. برون به سان قطاري بي مهار، به درونم مي آيد. آنگاه احساس مي كنم كه گويي حجابي برابر ديدگانم دريده مي شود و من سرگرم تماشا مي شوم. برابر من تكه اي مخمل سياه قرار دارد كه گاه دريده مي شود و در پس اين مخمل سياه، طلاي ناب است. در اين لحظه، از اين كه مي بينم زندگي مغلوب نشده است بسيار تحت تأثير قرار مي گيرم. __ص26