خيلي از زماني كه حتي نمي‌تونستم به پايان يه جمله برسم، نمي‌گذره. من خودم رو ساعت‌ها با ساده‌ترين سوالات شكنجه مي‌دادم. [جملاتش را جدا مي‌كند] چرا يكي مي‌گه: «آيا او در حال آمدن است؟» «او» كيه اين جا چه كاري با من داره؟ چرا يكي مي‌گه: «سروقت» ، به جاي اين كه بگه «سر زمان»؟ من زمان زيادي رو براي فكر كردن به اين چيزها تلف كردم. [مكث] چيزي كه مجبورم پيدا كنم معناي يه كلمه نيست، بلكه شكلش و حركتشه. [مكث] من بيش‌تر از اين دنبال چيزي نمي‌گردم. [مكث] من فقط مي‌خوام، صبورانه، تو يه مكان مثل خلا منتظر بمونم. من حواسم رو جمع مي‌كنم. [مكث] هر چه زودتر بايد برم.