از آن پس، مرگي نيست جز مرگ‌هاي ملايم و ناله‌كنان، يا باشكوه، و يا موعظه‌گر و پندآموز! انسان اهميتش را باور مي‌كند؛ ديگر خيال نمي‌كند كه حلقه‌اي بي‌اهميت و ذره‌اي گمنام در زنجيره موجودات است؛ او صاحب فرديت است، زندگي گران‌بهايي دارد و به آن وابسته است. قرون وسطي آكنده است از اين ترس از مردن كه با ترس از دوزخي شدن شدت يافته است. عصر رقص‌هاي هولناك هولباين است، عصر حكاكي‌هاي تيزابي دورر، عصر اسكلت‌ها و درشت‌ني‌ها، عصر جاودانگي با معجون‌هاشان و عصر عهد و پيمان با شيطان.