كليفرد اودتس را عموما به هنرمندي عصيانگر مي‌شناسند كه بين ايدئاليسم اجتماعي و واقعيت سازش‌خواه كار در صنعت سرگرمي وامانده بود. هنر اودتس، به قول آرتور ميلر، بر دوش كشيدن بار فرهنگ عامه‌اي بود كه چيزي جز سرگرمي آني و بي‌دردسر نمي‌خواست. سنگيني اين بار در نمايش‌نامه 1949 او، چاقوي بزرگ، به روشني پيداست؛ حمله‌اي تند و تيز به هاليوود از جانب نمايش‌نامه‌نويسي كه باورش بر اين است كه عمرش را در نمايش‌نامه‌نويسي براي سينما به باد داده است. چارلي كسل قهرمان نمايش‌نامه در اصل همان اودتس است كه گمان مي‌كند ارزش‌هاي فردي و علايق واقعي‌اش را قرباني شهرت و موفقيت موعود هاليوود كرده است.