توماس: خوب من عين توام... منم طرف كسي نيستم... فقط يه عكاس خبري‌ام، همين‌...! اين شغل لعنتيمه... بايد خرج زن و بچه‌ام رو بدم... نمي‌خواستم قبول كنم اما مجبورم كردن... كارم در خطر بود... منو با چندرغاز حق ماموريت زوركي فرستادن اينجا، وسط اين مهلكه... گور باباي همه‌شون! سرباز (متيو)، ناگهان به سرعت اسلحه‌اش را بر‌مي‌دارد و به سمت «توماس» نشانه مي‌گيرد. متيو: داري به كي فحش مي‌دي؟ توماس: (با دستپاچگي و استيصال) به خدا، با شما نبودم... به اون بي‌ناموساي توي اداره بودم. متيو: كيا؟ توماس: رئيساي خودم توي خبرگزاري. متيو: رئيسا؟ توماس: آره، به رئيسا بايد فحش داد! سرباز (متيو)، پس از مكثي كوتاه؛ اسلحه‌اش را دوباره به ديواره گودال تكيه مي‌دهد.