سردم است. مثل بچه‌ها گريه مي‌كنم. دلم مي‌خواهد هر جايي جز اين‌جا باشم. از خودم مي‌پرسم با چه حالي برگردم خانه. رو به آسمان مي‌كنم؛ حتي يك ستاره هم در آسمان نيست. گريه‌ام بيش‌تر و بيش‌تر مي‌شود. اميدم از همه‌جا نااميد شده. كاش كسي جايي منتظرم باشد... اين آرزوي زيادي است؟