بالاخره بهار آمده بود و من زمستان سخت و زوال ازدواجم را فراموش كردم و براي مدت كوتاهي شدم كودك ده‌ساله سال‌ها پيش. نسيم كم‌جان بهاري را در آغوش گرفتم و روح كتاب‌هايي كه در خورجين‌هايم مملو بود به جانم رسوخ كرد- زندگي داشت جان ديگري در من مي‌دميد.