بعد از واقعه، پسر داستان خودش را خواهد داشت و زن داستان خودش را. ته واقعه جز ترسي مختصر و ناخوشايند چيزي نيست. قبل و بعد از واقعه آن‌ها هيچ تغييري نخواهند كرد و همان آدم خواهند بود، مادر و پسر دوازده‌ساله‌اش، «دوازده ساله». آن‌ها هنوز آنجايند. جاي ديگري نخواهند رفت. ولي پسرك قصه خودش را خواهد داشت و زن قصه خودش را. آن‌ها از اولش هم مثل هم نبودند. ساعت هفت‌ونيم، يك ربع به هشت غروب بود كه زن در ورودي را باز كرد و پسرك منتظرش بود، نه پشت تلفن...