بهشت ادامه و نقطه اوج منظومه‌هاي پيشين است، و در عين حال عزيمتي تازه. گرچه مضامين، موضوع‌ها، تصويرها و اپيزودهاي برگرفته از دوزخ و برزخ را دوباره شكل مي‌بخشد ولي شرايطي جديد را نيز چه بر شاعر و چه‌ بر خواننده تحميل مي‌كند. با وجود اينكه حافظه شاعر تا اين هنگام براي انجام وظيفه‌اش كفايت مي‌كرده، بهشت، در همان سطور آغازين، خلا بين خاطره و تجربه را بازمي‌شناسد و، مهم‌تر از آن، خلا بين دسته‌بندي‌هاي روانشناسانه را با خود زبان. تقلاي شاعر در تلاشش به منظور عبور از فضاي فراسوي حافظه و كلام، هر چه منظومه پيش‌تر مي‌رود، سرسختانه‌تر در كانون توجه قرار مي‌گيرد. ولي منظومه هم، به واسطه چهره‌هايي برخوردار از اقتداري فزاينده، بر درجه اعتبارش مي‌افزايد و جايگاهش را اتقا مي‌بخشد، و توجه را جلب مي‌كند به مطابقت يافتن تدريجي‌اش با تعريف نوشتار مقدس كه در تكوينش دست داشته‌اند هم ملكوت و هم عالم خاكي. نيز در جايگاهي تازه نشانده مي‌شود. نخاطب مستقيم بسياري سخن‌ها شخص اوست، و همين‌طور وظايفي به او سپرده مي‌شوند كه مشاركت خيال‌پردازانه‌اش را به شكلي فعال مي‌طلبند، و خواننده را در پديدآوري منظومه دخالت مي‌دهند.
كلمات كليدي: ادبيات و داستان، كلاسيك، دانته آلگيري، كاوه ميرعباسي