اونيل با گوريل پشمالو، آنا كريستي، و نخستين آدم يك «سه‌تايي» (trilogy) به سبك و سياق تراژدي‌هاي يونان باستان مي‌سازد تا بگويد در قرن بيست (دهه بيست) تراژدي با شكل و درون‌مايه‌هاي رايج در تراژدي‌هاي يونان همچنان شدني است. از اين حيث، مي‌توان او را، همانند استادش، ايبسن، سرگرم تجربيات نوين در ادبيات نمايشي و تئاتر دانست. اما آنچه گوريل پشمالو را از دو اثر ديگر او متمايز مي‌كند،‌ برجستگي سبك اكسپرسيونيستي آن است. اونيل در آثار ديگرش، مثل مسيحا (ن) فسي مي‌آيد، نيز به اكسپرسيونيسم روي آورده است؛ اما در هيچ يك از آن‌ها نتوانسته در پردازش كارش تا اين اندازه تردست و چابك باشد، زيرا اين اثر كوتاه، بريده، و بسيار نمادين است و اين عناصر به سبك اكسپرسيونيسم رنگ و جلاي ويژه‌اي مي‌بخشند. سواي درون‌مايه‌هاي تراژيك و اگزييستانسياليستي گوريل پشمالو، جنبه‌هاي تجربي سبك اكسپرسيونيسم اين اثر آن را براي دانشجويان و خوانندگان علاقمند جذاب مي‌كند.