هوهانس تومانيان را به حق شاعر ملي ارمني ناميده‌اند، زيرا در شعر هيچ سخنوري جز او تاثير متل‌ها و مثل‌ها و افسانه‌ها و ادبيات افواهي ارمني تا اين پايه نيست. طبع شاعرانه تومانيان، در اين رهگذر، از سرچشمه‌هاي گوناگون سيراب شده است: نخست، از ذهن پربار مادري كه آن‌ همه قصه‌ها و حكايات را به هنگام كودكي در گوش او فروخوانده بود، ديگر از حافظه سرشار روستايياني كه به روزگار خردسالي با او درآميخته بودند و همواره ياد آن گاوچران بازي‌گوش هفت‌ساله را كه سال‌ها بعد شاعري بزرگ شده بود عزيز مي‌داشتند و سرانجام از مطالعه و ممارستي كه خود در ادبيات ارمني كرده بود.