هيچ عيبي ندارد اگر ملانصرالدين در چاپ‌هاي پي در پي حرف هاي جديد هم بزند، و تلخي و شيريني احوال زمان حال را هم «لحاظ« كند؛ و در امتداد قرون، قطب‌نما و عينك و ساعت هم به خود ببيند؛ و شايد روزي، محض امتحان، به جاي الاغ، يك پيكان هم بخرد؛ هواپيما هم سوار شود؛ سينما هم برود؛ و كارش - چرا كه نه؟ - حتي به لپ‌تاپ هم بكشد. اين‌ها همه در جاي خود جايز است، به شرط آن كه از خرد بهلولي هم‌چنان برخوردار بماند، ايجاز عبيدي را از ياد نبرد و هزار بيشه بهلوليش از شوخي‌هاي بي‌پروپا پر نشود - اين دلقك گول، اين لوده مكار! يك چنين ملايي تن به زمان نمي‌دهد، آن را پس مي‌زند؛ هر قدر هم كه پير شده باشد، همچنان جوان مي‌ماند.