پیاده‌روها

لوئیزلی نوشتن درباره‌ی مکزیکوسیتی را محکوم به شکست می‌داند. ولی این دقیقا همان کاری است که در جستارهایش درباره‌ گشت‌وگذار در این شهر و نیز در ونیز و نیویورک انجام می‌دهد. خط‌ سیر این جستارها با پیاده‌روی‌های خوش‌خوشانه و دوچرخه‌سواری‌های الهام‌بخش تناسب دارد و آن‌چه موجب غنای آن می‌شود جنبه‌های ادبی و تاریخی مکان‌هایی است که آن‌ها را در وضعیتی فراتر از شرایط زمان حال قرار می‌دهد. در این‌جا، اهمیت زبان کمتر از جغرافیا نیست، به‌ویژه هنگام مواجهه با واژه‌هایی که به‌آسانی قابل ترجمه نیستند، مثل واژه‌ی سائوداج سودازده‌ پرتغالی یا مفهوم رلینگوی اسپانیایی برای فضاهای بلاتکلیف شهری. نثر لوئیزلی را در این جستارها می‌توان به‌حق همتای شعر دانست، زیرا به جزئیات حسی جان تازه‌ای می‌بخشد و در پایان سفر، جایی برای نتیجه‌گیری‌های ملال‌انگیز باقی نمی‌گذارد.