از اونجا كه نمي‌دونيم كي مي‌ميريم، به زندگي مثل يه چاه بي‌انتها نگاه مي‌كنيم، در حالي‌كه همه چيز به دفعات معين و واقعا خيلي انگشت‌شمار اتفاق مي‌افته. چند بار ديگه يه تابستون به خصوص از بچگيت رو به ياد مي‌آري، تابستوني كه اونقدر عميق تبديل به بخشي از وجودت شده كه حتي نمي‌توني زندگيت رو بدون اون مجسم كني؟ شايد چهار يا پنج بار ديگه. شايد حتي اينقدرها هم نه. چند بار ديگه طلوع ماه كامل رو تماشا مي‌كني؟ شايد بيست بار، و با اين حال انگار تا ابد ادامه داره.