اونيل در آه، بيابان از آثار خيام به‌عنوان الگوي معتبري از زندگي و عشق براي آمريكاي پس از جنگ جهاني دوم الهام گرفته است و با استفاده از شعر خيام، تلاش كرده تا به خواننده نشان دهد كه زندگي چقدر مي‌تواند پر از احساسات و تلاش براي رسيدن به مفاهيم عميق‌تر باشد.