فِرّوني در کتاب دو جلدي «ادبيات معاصر ايتاليا» تاريخ عمومي ادبيات ايتاليا را در فراز و نشيب صد سال? قرن بيستم به چهار بخش اساسي تقسيم کرده است. سرآغاز(1910-1900)؛ جنگ و فاشيسم (1945-1910)؛ بازسازي و پيشرفت پس از جنگ (1968-1945) و در تکاپوي تمدن جهاني(2007-1968). فِرّوني سعي دارد با طبقه‌بندي انجام گرفته و رصد فراز و نشيب‌هاي مدرنيته از منظر گوناگون الگوهاي سنتي را در تنگنا قرار دهد و موازين آن را متلاشي کند تا در مقام تطبيق انتقادي با افق‌هاي جديد از آداب حيات برآيد. او در اين متن بارها از خود مى‌‏پرسد وقتى وضعيت‌‏هاى نابسامان اجتماعى ـ سياسى ايتاليا در قرن بيستم سرچشم? خلاقيت و شکوفايى نويسندگان بوده چرا امروز که نعم تکنولوژى‏‌هاى پيشرفته و دستاوردهاى سترگ علمى ـ اقتصادى جلودار صحنه شده‌‏اند، به‏‌ جاى برطرف کردن ابتلائات فکرى و گشايش چشم‌‏اندازهاى خوش‌‏بينانه نزد افراد جامعه، بر کوته‏‌فکرى، توهم ‏پرورى، نگاه حسرت‏‌بار به گذشته و خودشيفتگى حتى نزد نمايندگان ادبيات داستانى افزوده و هيچ اثرى در ابعاد و اندازه‌‏هاى اين وضعيت بحرانى ظاهر نمى‌‏شود؟