... حجازي به‌مهرباني بسيار از من سؤال‌ها پرسيد و بعد به‌پاداش در دفترم به رسم يادگار يا اندرز و عنايت، دو - سه سطري نوشت که نيمي از آن جور مي‌آمد به درک و خواست‌هاي من در آن زمان، و نيم ديگرش در سال‌هايي که بعدها رسيد همساز شد با واقعيت‌هاي زندگاني آن روز و آن‌چناني که برايم به پيش آمد. حجازي نوشت «رنج نداشتن از رنج داشتن کم‌تر است.» و هم‌چنين نوشت «نيکي کنيد به شرط آن که ندانند که نيک‌ايد وگرنه نخواهند گذاشت که نيک بمانيد.» ما هم به حسب طبع و روندي که داشتيم تاجايي که در توان و فرصت‌مان بود چنان نيز مي‌کرديم و کرديم، و نگذاشتيم که نگذارند، و خود خودمان را نگاه داشتيم، و اندرز او را تأييدي شناختيم بر نوع خِرد نيک‌خواه و شکيبا، و رفتار قانع و نرمي که به پايداري و از اصرار در درستي و حفظ صفاي صاف و مستقيم، جور ديگري به ديد و درک ديگران نسنجنده مي‌رسيد و نزدشان زبر و سخت مي‌نمود، و ربط و نگاهش به روحيه و رفتارهاي خلق روزگار نمي‌خورد و در آن ميل چاره‌يي جستن براي زندگاني مردم زيادتر بود تا کارآيي‌اش در چاره‌يي کردن.