استور هنگام تدريس در كلاس گاه چنان غرق در موضوع درس مي‌شد كه نه تنها بي‌كفايتي‌اش، بلكه وجود خود و حتي دانشجويان را از ياد مي‌برد. گاه آن‌قدر سر شوق مي‌آمد كه لكنت مي‌گرفت، با دستانش حرف مي‌زد و يادداشت‌هايي را كه از پيش آماده كرده بود به كل فراموش مي‌كرد. اوايل از فوران احساسات اين‌چنيني شرم‌زده مي‌شد، اما وقتي ديد دانشجويان بعد از كلاس بيشتر به نزدش مي‌آيند تهيج شد تا كاري را بكند كه هرگز كسي به او ياد نداده بود.