«بايد به يك بنيان و سبك سينماتوگرافيك برسيم. اگر نداشته باشيم، جزو تاريخ سينما نيستيم. ما از كهن‌ترين ملت‌هايي هستيم كه سينما داشتيم. اروپاي شرقي، آلمان، مصر و هند و بسياري كشورهاي ديگر ديرتر از ما به سينما پرداختند، ولي مي‌بينيم كه آن‌ها در تاريخ سينماي جهان هستند، ولي ما نيستيم. به خاطر نداشتن پايگاهي ملي و نبودن انديشه بنياني به جريان‌هاي سينما. من مي‌گويم بايد خجالت بكشيم كه در كشور و ملتي مثل اسلواكي، بلغارستان، در فقر تحصيلي استاليني، در جنگ داخلي و هزارويك فقر ديگر آن‌ها بانچو و زانوسي بيرون مي‌آيد و سرمايه مي‌گذارد تا بلا تاري كه هشت سال طوال مي‌كشد تا فيلمي بسازد كه هيچ‌كدام از آن مخاطب‌هاي عامي را كه شما مي‌گوييد نمي‌بيندش، اما ايشان نه براي مخاطب خاص و عام و تحقيق‌شده سينماي هاليوودي و تجاري بلكه براي زنده‌بودن ملت‌شان سرمايه گذاشتند و ساختند.