انسان بار گناهان پيشينيان را به دوش مي‌کشد آدم و حوا روضه رضوان را به گندمي فروختند و آدميان از بهشت خداوند رانده شدند و تا ابد عقوبت گناه آنان را مي‌بينند پادافره گناه رستم و کاوس و گشتاسب بر سهراب و سياوش و اسفنديار فرود مي‌آيد بابک و مازيار به سزاي گناهان پرويز و شيرويه مي‌رسند ما امروز وارث مرده ريگ پدرانمان هستيم و از خرمن غفلت آن خواب زادگان خوشه مي‌چينيم گناهي که از دل و دست نسلي سرچشمه مي‌گيرد چون جويباري در نسل بعد روان مي‌شود و علف‌هاي هرزه بلايا را مي‌روياند البته اين عدالت نيست که نسلي عصاره زهرآگين عمل نسلي ديگر را بنوشد؛ عدالت نيست اما واقعيت است و اي بسا که مثل روزگار و گردش ايام مثل ديوان بلخ است مرده ريگ شوم فرجام کادموس به فرزندانش مي‌رسد. اگر کادموس به ياري خدايي بر خدايي ديگر دست يافت اديپوس علي رغم خدايان بر تقدير که چيزي از او شوم‌تر و چيره‌تر نيست پيروز مي‌شود اما...