ابزار قصّه در دست هر كسي كه باشد، آن را با هدف مدنظر خودش به‌كار مي‌گيرد. به همين دليل هم مي‌توان كشمكش دو نيرو را در روايت قصه‌ها ديد: نيروي راوي مردمي كه مبارزه با شر، تلاش براي تغيير وضع نامساعد و برابري‌طلبي را اشاعه مي‌دهد. اما از لابه‌لاي همين صداي مردمي و در برابرش، صدايي هم به گوش مي‌رسد كه دعوت به پذيرش سرنوشت مي‌كند. صداي مردمي شوخ‌وشنگ و طناز است، چرا كه هنگام كار نمي‌توان باوقار و سنگين بود. صداي مقابلش عبوس و گرفته و پرتحكم. صداي عوام هر جا كه طنين پاي رقيب را مي‌شنود، قصه را بي‌سرانجام رها مي‌كند، در برابرش، صداي پرتحكم مي‌خواهد حتما قصه را به سرانجامي بي‌بروبرگرد پندآميز برساند.