ترديدم نيست جايي در اين قصر، مادرم پرسه‌زنان نگاه در دل تاريكي دوخته. با پاهاي لطيفش پوشيده در سندلي ظريف، با گيسواني به‌پشت‌بسته با روباني سرخ، معطر به برگ گل و روغن‌هاي خوشبو و با پوستي نرم و تابنده در مهتاب، هماره خاموش است. از سراچه‌ام برون نمي‌روم، مبادا مادر را ببينم. بر مي‌خيزم و سوي پنجره باريكي مي‌روم كه ديوار سنگي را گشوده. آرنج بر هره مي‌آسايم و منظره بيرون را نظاره‌گر مي‌شوم. انتظار ديدن هيچ‌چيزم نيست، هيچ‌چيز، مگر خوشه‌اي ستاره؛ اما در اين حال، بر فراز كوهي دور، شعله‌اي مي‌بينم و دورتر از آن شعله‌اي ديگر. زنجيره‌اي از آتش به‌سوي موكناي برپاست. دلم در سينه مي‌كوبد. كسي پيغامي فرستاده و ما جملگي يك خبر را چشم‌به‌راهيم.