ذهنش وقتي به پناهگاهي كه مذهب در اختيارش گذاشته بود بازگشت، تقريبا آرزو كرد كه كاش اين پناه تنهايش نگذاشته بود. توهم بود. آري. اما بهتر بود، بسيار بهتر از اين واقعيت هولناك. مذهب، به رغم همه چيز، فوايد خود را داشت. قدرت درك را كرخت مي كرد. از زندگي عريان ترين واقعيت هايش را مي زدود. مخصوصا براي فقرا و سياهان فوايد خود را داشت. براي سياهان. سياه پوستان. و هلگا به اين نتيجه رسيد كه اين همان چيزي است كه كل نژاد سياه در امريكا دچار آن است، اين ايمان احمقانه به خداي سفيدپوستان، اين اعتقاد كودكانه به جبران كامل همه ي بدبختي ها و محروميت ها در «جهان ديگر». اعتقاد راسخ ساري جونز به اين كه «تو اون دنيا همه پاداش مي گيريم» به يادش آمد. و ده ميليون آدم درست به اندازه ي ساري از اين اطمينان داشتند. چقدر خداي سفيدپوستان به اين كه اين قدر خوب آن ها را دست انداخته بود مي خنديد!