برخي والدين، درست مثل نجاري كه تنه درخت را برش مي‌زند و از آن چند صندلي مي‌سازد، طبق نقشه، براي تربيت فرزندانشان طرحي كامل و دقيق در ذهن دارند. آن‌ها آينده فرزندان را به دقت تصور مي‌كنند و مي‌كوشند تا آن‌ها را طوري شكل دهند كه به آن طرح ايدئال تبديل شوند. در مقابل، والديني هستند كه براي شكل دادن به فرزندان تلاشي نمي‌كنند. آن‌ها به باغباني مي‌مانند كه از كودك همچون گياهان حساس باغچه مراقبت مي‌كند. فرزندان را در بستري امن و آزاد پرورش مي‌دهند و اجازه مي‌دهند تا هر يك از آن‌ها، موجودي مستقل و يگانه و خلاق شود.