از آن‌جا كه تروما خيلي قبل‌تر از تولد ما اتفاق‌افتاده، اغلب در پس آگاهي‌مان پنهان مي‌ماند و از وجودش بي‌خبريم. مي‌دانيم كه مشكلي وجود دارد؛ اما نمي‌توانيم روي «آن‌چه اتفاق افتاده»، انگشت بگذاريم. در عوض، حدس مي‌زنيم كه مشكل خود ما هستيم و چيزي در درون ما «اشتباه» است. وقتي تلاش مي‌كنيم در برابر مسئله‌اي تلخ و دردناك مقاومت كنيم، معمولا باعث طولاني‌تر شدن پروسه دردي مي‌شويم كه سعي در اجتناب از آن داريم...