نجم‌آبادي نشان مي‌دهد که چگونه ايده «ازدواج از سر عشق» و «تک‌همسري» در ميان طبقه متوسط نوظهورِ شهري در تهران ايده غالب شد. او با بررسي رمان‌هاي عاشقانه، روزنامه‌ها، نمايشنامه‌ها و ساير آثار ادبي و همچنين تاريخ‌نگاري اشيايي مانند لباس عروسي، نامه‌‌‌هاي عاشقانه و عکس‌هاي خانوادگي و همچنين دگرگوني‌ معماري شهر تهران نشان مي‌‌دهد که چگونه «تشکيل خانواده‌ با محوريت زن‌و‌شوهر» بدل به انگاره ازدواج ايدئال مي‌شود. در نتيجه خانواده‌هاي زناشوهري جاي خانواده‌هاي چندنسلي پيشين را مي‌گيرد و طي يک نسل چندهمسري، که رويه‌اي است علني و مقبول، بدل به تابو مي‌شود و همين است که مرداني همچون پدرش را وامي‌دارد ازدواج دومشان را از ديگران مخفي نگه دارند.