سوتلانا الكسيويچ (1948) اولين نويسنده‌ تاريخ است كه به خاطرِ نوشته‌هايش در ژانر مستندنگاري جايزه‌ي ادبي نوبل را از آن خود كرد. «جنگ چهره‌ي زنانه ندارد» روايتِ پُرفراز و نشيب اين مستندنگارِ بلاروسي‌ است از روزگار و خاطراتِ زناني كه در ارتشِ اتحاد جماهير شوروي در جنگ جهاني دوم جنگيدند و حالا بعد از سال‌ها از كابوس‌ها، تنهايي و هول‌هاي‌شان مي‌گويند. او چند صد نفر از اين زنان را مي‌يابد و با تمام‌شان حرف مي‌زند. از هر قشري هستند؛ پرستار، تك‌تيرانداز، خلبان، رخت‌شور، پارتيزان، بي‌سيم‌چي و... و خاطرات تكان‌دهنده‌اند... زناني كه پوتين پوشيدند و در تركيبِ خاك و خون و ترس زنده ماندند... الكسيويچ با تدوين اين آدم‌ها كنارِ هم كليتي مي‌سازد متناقض و شورانگيز، پُرهياهو و صامت... كتاب، گاه شامل چنان لحظاتي مي‌شود كه فراتر از خوانده‌ها و شنيده‌هاي مرسوم است درباره‌ي جنگ. بي‌پرده و عريان است و ناگهان مادري را به ما نشان مي‌دهد كه براي عبور از خط بازرسي آلماني‌ها بچه‌اش را نمك‌اندود مي‌كند تا تب كند و سربازان بهراسند از تيفوس و او بتواند در قنداق بچه‌ي گريان با پوست ملتهب سرخ‌شده دارو ببرد براي پارتيزان‌ها... و اين كتابِ چنين آدم‌هايي ا‌ست...