«زمان هميشه زمان از دست‌رفته است؛ گذشته‌اي خوش كه تنها فايده‌اش نمايان كردن مشقت‌هاي اكنون است. نااميدي امروز ما را فقط حسرت كمال گذشته است كه توجيه مي‌كند... زمانه ما را سرخورده، مايوس و خشمگين مي‌كند چون مي‌توانيم آن را با زمانه‌اي ديگر مقايسه كنيم؛ زمانه‌اي عادلانه‌تر، زيباتر، كامل‌تر و حقيقي‌تر.» خلاف زمان تاملي فلسفي است درباره مواجهه با گذشته، زمان آگاهي و تجربه ناگزير «حسرت». خلاف زمان با نقد نگاه نوستالژي‌زده و كلان‌روايت‌هاي نوستالژي محور، بستري فراهم مي‌كند تا خاطره، اسطوره، فراموشي، گذشته و تاريخ را از منظري جديد ببينيم.