رابطه عجيب نويچ با واژگان در رمان اولش پيداست. تقريبا هيچ جا توصيف‌هاي معمول را به کار نمي‌برد و همه‌چيز را از زاويه ديد، صافيِ ادراک و لمس خودش مي‌گذراند و براي ساختن جمله‌هاي اغلب طولاني‌اش از واژگان دست‌نخورده‌تر و غريب‌تر استفاده مي‌کند. از نويسندگان تک افتاده‌تر و مهجورتر ولي با نبوغي تاييد شده وام مي‌گيرد و با درگير‌شدن در افکارشان و ارجاع به سبک‌شان انگار خودش و قهرمانش را در انجمني خصوصي با آن‌ها جا مي‌‌هد و ما را هم در حين دنبال کردن داستان به کندوکاوي عميق‌تر در کاربرد ادبيات براي انعکاس تجربه زيسته و تسلي‌بخشي‌هاي آن سوق مي‌‌هد.