عكاسي به واقعي‌ترين و در نتيجه آسان‌ترين هنر تقليدي شهرت دارد؛ شهرتي كه چندان هم خوشايند نيست. در حقيقت، عكاسي تنها هنري است كه موفق شده به تهديدهاي ديرينه تسلط سورئاليسم بر احساسات مدرن جامه عمل بپوشاند و به ابزار اصلي تجربه كردن و اثبات حضور مبدل گردد. عكاسي دنياي شلوغ ما را با نسخه كپي آن در قالب عكس پر مي‌كند و جهان را از آن‌چه در واقع هست، در دسترس‌تر جلوه مي‌دهد. سوزان سانتاگ در كتاب حاضر به ماهيت چندگانه عكاسي مي‌پردازد و رايطه ميان عكاسي و واقعيت را فارغ از مفاهيم كليشه‌اي بازتعريف مي‌كند.