جس متز در اين كتاب آثار برگزيده نويسندگان نوگرايي چون هنري جيمز، جوزف كنراد و ورجينيا وولف را بررسي مي‌كند كه براي نخستين‌بار مفهوم «دريافت حسي» را براي توصيف چيزي به كار بردند كه هدف و كاركرد اصلي داستان‌هايشان به شمار مي‌آمد. از نگاه متر، اين نويسندگان به جاي كشش و گرايش به‌سوي دريافت‌هاي فردي و آني به گونه‌اي از دريافت علاقه‌مند بودند كه به‌عنوان گونه‌اي ميانجي در فضاي تمايزهاي ادراكي عمل مي‌كرد.