«معناي عكس، مانند معناي هر چيز ديگري، ناگزير مشروط يه تعريف فرهنگي است. كار ما در اين‌جا تعريف و بررسي انتقادي آن چيزي است كه مي‌توان گفتمان عكاسي ناميد.» آلن سكولا از همان سطرهاي آغازين اين اثر، كه يكي از متون نظري مهم عكاسي و هنر به شمار مي‌آيد، مي‌‌كوشد نشان بدهد كه عكس به‌خودي خود معنا ندارد و فقط امكاني است براي خلق معنا؛ و زماني معنادار مي‌شود كه در پيوند با موقعيت، صحنه، بيننده و عوامل ديگر ارتباط قرار گيرد كه به‌تعبير سكولا گفتمان عكاسي را مي‌سازند؛ به همين دليل نه بي‌طرف است و نه معنايي جهان‌شمول و ذاتي دارد. به اين ترتيب، اسطوره حقيقت عكاسيك رنگ مي‌بازد كه عكس را «بازنمودي از خود طبيعت، رونوشتي بي‌واسطه از جهان واقعي» مي‌نمايد.