ارزيابي متون نو همواره زير سايه توجه به عناصر ناادبي اجرا صورت گرفته است. حتي مي‌توان گفت اجراي نمايش‌نو ميل آن دارد تا ارزش‌هاي ادبي را پهنهان كند. سطرها آن‌قدر خفه و تصنعي ادا مي‌شوند كه فهم آن‌ها تقريبا ناممكن به نظر مي‌رسد، مگر كسي از پيش متن ر در ياد داشته باشد. بيان بازيگران هنگام گفتن جمله‌اي چون «من از عذابي تحمل‌ناپذير در رنجم.» و جمله‌اي چون «درختان گيلاس به شكوفه نشسته‌اند.» چندان از يكديگر متفاوت نيست. سنت‌هاي ديرپا هر آهنگي در صداي بازيگر و هر يك از حركات بدن او را از پيش مقرر كرده‌اند. در اين سنت‌ها مقصد آشكار كردن معناهاي غايي متون است، ولي اين معناها از معناي هر يك از سطرها فراتر مي‌روند و بنابراين ممكن است بازيگري سطري را بسيار خوب ادا كند، بي‌آنكه معناي آن را بفهمد.